Este amor contra o tempo.

(traducido del castellano)

Este amor contra o tempo
estas terras non nosas
este ollarme nos teus ollos
esta présa de metas.
Este ir ata o fundo
separando a néboa
ti guiando os meus pasos
eu bañada en vergoña.

Ti querendo non entrar
eu buscando a túa porta
eu querendo marcharme
ti pedindo que volva.
Un amigo que xulga
un pasado que pesa
este túnel escuro
este sol que se afasta.

Eu procurando o teu olor
nacendo entre as túas pernas
ti tomándome toda
eu borrando a espera.

As miñas palabras escóitanche
a túa mirada crébame
teño o corpo nas túas mans
e a túa alma bícame
e os meus fillos teus fillos
e o teu soño sóñame.

Subí al castillo (fragmento)
Canción


Subí al castillo por la mañana,
quería encontrar unas alegrías
que se escurrieron de mi bolsillo
y en el castillo no encontré nada,
no me hagan caso son cosas mías.

Subí a buscarlas con mi mochila,
con mi esperanza y mi alma cubana,
me saludó con rubor la ría,
y en el castillo no encontré nada
no me hagan caso son cosas mías.

Una paloma una lagartija,
y la garita del fiel vigía,
el paso estrecho sobre la entrada,
en el castillo no hallé otra cosa
no me hagan caso son boberías

El ajetreo de las hormigas,
que trabajaban en fila india,
por la defensa del hormiguero,
en el castillo no encontré nada
no me hagan caso son cosas mías.

La anciana piedra de un muro bajo,
el vuelo raso de un pica pica,
Tres soledades, contar la mía,
en el castillo no encontré nada
no me hagan caso son cosas mías.

Atrincherada en mi fortaleza,
amurallada en mi fantasía,
ensimismada en mi arquitectura,
no me di cuenta por la ladera,
venían subiendo mis alegrías.


                                                                          No quiero


No quiero vivir cerca de lo que me aburre.
No quiero vivir cerca de lo que me ata
no quiero vivir cerca de lo que me mata.
No quiero vivir cerca de lo que me grita
no quiero vivir cerca de lo que me quita.

No quiero vivir cerca de lo que no escucha
no quiero vivir cerca de lo que no lucha.
No quiero vivir cerca de lo que no dialoga
no quiero vivir cerca de lo que me ahoga.

No quiero vivir cerca de lo que no trasciende
no quiero vivir cerca de lo que no me entiende.
No quiero vivir cerca de lo que me cansa,
no quiero vivir cerca de lo que no me alcanza.



No me dejes Neruda

Porque eres el aire rozando mi silueta
porque estás en el agua que la lluvia llueve
porque caes en mis brazos como copo de nieve
y escribes con el lápiz que mi auxilio aprieta.
Porque en los amaneceres te reencarnas rocío
y en la noche retornas conejo allí en la luna,
cual silencio me quedo en ti neblina o bruma,
nunca estás detenido, temprano ni tardío.
Y cuando subes bajas y cuando bajas subes,
remontas en la ola sujeto de su espuma,
en el blanco reluces infiltrado entre nubes,
porque eres todo eso, no me dejes Neruda.

Y los mares disfrazan de pez tus ilusiones,
eres sol que en mi cuerpo con cariño se abraza,
rondas cada rincón si me cambio de casa,
emigrando conmigo migras mis emociones.
Alimento de ti me toca y me despierta
en el canto de un ave que se cruza en mi espacio,
cuando por la rutina vaga mi mano muerta
tu presencia me envía el alba y el ocaso.
El mutismo en sonido de la palabra muda
conviertes a mi paso sobre los folios puros;
recoge los suspiros que abandono al futuro
y suéñame despacio, no me dejes Neruda.

Del libro de Antología Un poema a Neruda.